Geen Appeltje voor de dorst

Een nieuwe pc kost meer kruim dan euro's, meer uro's dan euri's. Vandaag was het weer zover. Apple, dat wel, maar na enkele jaren wordt de oude te langzaam en ikzelf ben dat nog lang niet. Dus een nieuwe. De huidige brengt misschien nog iets op? Neen, dus. Te oud, na drie jaar. De nieuwe? Een stuk duurder dan de huidige. Maar na enkele uren en dagen beslissen nemen we toch die duurdere, waar, zo blijkt, veel minder op zit. Geen usb's meer en daar ook geen ingangen meer voor, geen drive waar een schijfje in past. Schijfjes worden allemaal afgeschaft. Ik moet een stekkertje aanschaffen waarin de usb kan en aan de andere kant past die in het minuscule openingetje. Ik moet een drive aanschaffen met de nodige aansluitingen zodat ik schijfjes kan draaien. En nog een ander dingetje waarmee ik de kaartjes van mijn fototoestel kan inlezen. Zeg maar dat er een dikke honderd euro bij komt. 

Maar dat is nog niet alles. Mijn Officepakket op een schijfje past dus niet meer en is bovendien verouderd net als de hele machine. Daar koop ik een kortonnen kaartje voor met een lang nummer wat honderdvijftig euro kost en dat gaat dan mijn pc lang mee. De licentie die mijn man dus eerder heeft aangeschaft mag ik niet gebruiken op mijn pc. Ieder de zijne en Apple schaart weer honderdvijftig euro voor dat genummerd kartonnetje naar binnen.

Leuk speelgoed is het wel. Allerlei dingen zijn veranderd, dus dat zoekt lekker uit. De programma's zijn zo gebruiksvriendelijk dat ik er niet meer bang voor ben, maar het genoeglijk allemaal zelf probeer uit te vogelen en op te lossen. Meteen had ik al ruzie met Siri, want die verschijnt niet meer met een knopje op mijn scherm, maar ik moet haar zoeken in de launchpad.

Mijn foto's kunnen ook de kliko in. Met het nieuwe programma kan ik mijn foto's niet overzetten, eerst moeten die naar een ander programma en daar worden ze heel wat bytes kleiner gemaakt, zodat ze bijna allemaal te klein worden om nog posters van te maken. Na twee foto's kwam ik daar al achter. De andere probeer ik niet eens. Alle veranderingen zijn geen verbeteringen. Althans niet voor de klant, ofschoon ze het wel anders brengen.

De kip was er eerder

Daphne, voor jou nu je twaalf bent.

 

DE KIP WAS ER EERST




Iedereen krijgt vroeg of laat de vervelende vraag wat er het eerst was, de kip of het ei. 

Eindelijk, na diepgaand onderzoek is hier het antwoord. 

Laat het iedereen maar lezen want het staat nu zwart op wit, dus is het echt waar: 

De kip was er eerder dan het ei.

Discussie gesloten. De oplossing is simpel.

 

In lang vervlogen tijden was de kip een zoogdier; zij baarde levende jongen die ze daarna zoogde. 

Het haantjesgedrag van haar partner vond zij dermate ongepast dat de kip tijdens de evolutie ervoor zorgde dat zij haar borsten kwijtraakte en slechts kippenvel overhield. 

Ook nu spreekt men nog van een kippenborst wanneer een borst onderontwikkeld is. 

De haan had niet veel meer om handen en verloor die dan ook. 

 

Ergens in de evolutie heeft de kip ook haar mooie bilpartij moeten afstaan. 

Eerder had zij een achtereind als een varken; heden moet zij genoegen nemen met een kippenkontje. Dat alles heeft er wel toe bijgedragen dat men niet meer spreekt van een ‘lekker kippetje’.

 

Er veranderde ook iets tussen de kippen onderling. 

Het haantje bleef wel steeds de voorste, maar aan de rangorde van kippen moest veel verbeterd worden.

Men organiseerde wedstrijden graantje pikken en omdat kippen niet goed uit hun doppen keken, het zgn. kippig zien, werd een pikorde ingesteld. 

De kip die het beste kon pikken werd nummer een. De rest pikte een graantje mee.

 

Tijdens de evolutie ontstond er tevens een probleem.  Toen de kip niet langer gecharmeerd was van het haantjesgedrag en haar kippenborst kreeg. Ze kon dus niet langer zogen. 

Een aantal generaties levend geboren kuikens stierf bijna van de honger maar toen het kippenbestand bijna tot nul was gereduceerd kwam de ultieme oplossing. 

De kip baarde niet langer een levend kuiken, maar baarde in een veel vroeger stadium.

Het ei. 

 

oma Jeanine