De meeste kleuren in de natuur zijn er in de herfst. Tegen de achtergrond van wolken bloeiende asters van bleekroze tot bijna rood, liggen overal in alle andere kleuren de pompoenen en kalebassen te rijpen. De vreemdste soorten en de raarste kleurencombinaties. Zwart met een oranje vlam bijvoorbeeld. De velden vrijwel kaal, zodat het lijkt alsof de kalebassen door iemand zijn neergelegd.
In diverse dorpen worden inmiddels de feesten voorbereid. Fête des citrouilles. Vooral met veel eten.
Soep van kalebassen en pompoenen. Dipsauzen voor toast, al dan niet met veel knoflook en olie. Gebakken, gebraden, gestoofd en gesmoord. Behalve de schil wordt alles opgegeten.
Er worden er ook veel verkocht en hoe vreemder van vorm hoe duurder de kalebas is. Raar, want het zaad van een vreemde vorm kan volgend jaar een heel andere vorm geven. Ze houden van veel mest en veel water. Koeien- , schapen-, kippen- of paardenmest. Dit kost de meeste boeren ook niks. Het transport wel. Er zijn zware kalebassen. Er worden zelfs wedstrijden gehouden wie de grootste of zwaarste pompoen op zijn land heeft liggen. Deze worden met een tractor voorzichtig vervoerd en omzichtig gewogen. Honderden kilo’s vaak. Niemand koopt deze zware dingen. Ik weet ook niet of ze nog smakelijk zijn. Trouwens al die vreemde vormen durf ik ook niet te eten, als stadsmens. Pompoensoep vind ik zelfs al vreemd, tenzij ik die zelf maak.
Er is feest op pleinen en in de straten. Overal staan karren, volgeladen met deze najaarsvruchten waarin ze grappig werden neergelegd in vormen van eenden, slakken, bloemen of werden ze als versiering van straten kunstig verwerkt in lantaarns, balkonbakken en andere straatornamenten.
Het is een heerlijke tijd, met lange schaduwen, met hele lange schaduwen, waarbij enge verhalen horen. Een prachtig jaargetijde waarvan we op een geheel eigen wijze genieten.
