De zaterdag van de familiebarbecue begon met de opkomende felle zon boven de poort en hoog boven de mastbomen die Pol nog op zijn stukje grond had staan. Ik zat op het terrasje tegen de gevel van het chalet met zicht op de vogelsnacktent en op de hoge bomen. Behalve mijn ontbijt, dat ik op het tafeltje had neergezet, zette ik op de camera de grote lens, terwijl ik vast een slok koffie dronk, die anders koud stond te worden. De eekhoorn die ik verwachtte, kwam achter de wielen van mijn auto vandaan. Hij had die nacht vast in een van de kruinen geslapen. Langs de gladde stam had ik hem naar beneden zien roetsjen en even later sloop hij ons terrein over en wachtte even bij de auto om zich ervan te vergewissen dat de kust veilig genoeg voor hem was om het veldje over te steken naar de tuin, waar de snacktent zich bevindt. De eekhoorn wipte handig naar de eerste etage waar een groot bord stond met brood. Hij at met twee handjes het brood, en proefde van de overige lekkernijen die hij verder liet liggen. Geen friet dit keer. Hij bezocht de bovenste etage, net onder het schuine dakje en weer at hij netjes met twee handjes. Steeds stopte hij wanneer hij de zachte klikjes hoorde van mijn camera, waardoor het leek of hij voor de grote lens poseerde. Ik vond hem nog steeds mager. Even later nam hij een sprongetje naar het vogelhuisje dat los van de snacktent staat en ook daar snaaide hij wat voedsel, voordat hij over de dikke tak die Jos daar voor hem had neergezet, behendig naar beneden klauterde. Hij onderzocht de rest van de tuin, waar hij nieuwe elementen bespeurde en bekeek ze. De parasol die nu op het terrasje stond kende hij niet en ook zag hij niet eerder de lelijke plastic kabouter, die ooit wit moet zijn geweest en die op een stronk stond tegen het terrasje aan. Ik knipte vaak toen het leek of de eekhoorn op de stronk om die kabouter heen danste, voordat hij hoofdschuddend het hazenpad koos en zijn heil zocht in de nog altijd dichte struiken verderop in de tuin. Ik had wel veertig foto’s genomen en daar zou vast een leuke tussen zitten.
In de hoge struiken was flink geruis te horen. Even later vloog de gaai op, zijn prachtige kleuren aan mij tonend. In zijn kielzog een merel die vervaarlijk de gaai wegjoeg. Weg van zijn territorium waar hij ongetwijfeld zijn wijfje en misschien zijn jonkies moest beschermen tegen deze grote indringer. Weer was het me niet gelukt de gaai binnen mijn lens te vangen. Hij was snel en zocht meteen een schuilplek hoog in de bomen. Ik kreeg het warm, omdat de zon inmiddels op het terras scheen waar ik zat. Mijn camera legde ik alvast binnen en met een tweede kop koffie ging ik nog even terug naar het terras.
Even later was het rustige uurtje voorbij en werd de ochtend verder gevuld met de aankleding van het grote terras. We zetten de grote parasol uit waar wel tien mensen onder kunnen zitten. Op het nieuwe terrasje zette ik de kleine parasol nu helemaal open wat heel gezellig stond. De stoelen van binnen moesten naar buiten en de oude terrasstoelen moest ik nog grondig schoonmaken met een agressief middeltje. Overal moesten kussentjes, kleedjes en duizend andere dingen moesten geregeld worden, voordat om half twee iedereen zou komen, en laat in de middag de cateraar.
Mijn broer, met Denise en haar dochtertje zouden eerder komen. Onze kinderen met hun gezinnen ook, zodat ik uitrekende dat we al met twaalf mensen zouden lunchen, voordat een uur later de rest van de familie zou komen. Had ik alles wel in huis? Ik moest vast nog eens naar de bakker om extra brood te halen. Immers zou onze dochter en haar gezin blijven slapen van zaterdag op zondag. Nog een heleboel te regelen en maar hopen dat alles goed zou gaan. Het weer werkte in ieder geval uitstekend mee.
Jammer dat dit alles voorbij is. Mijn broer overleden, het huisje verkocht.
Ik hoop dat het goed is blijven gaan met de eekhoorns.
Jammer dat dit alles voorbij is. Mijn broer overleden, het huisje verkocht.
Ik hoop dat het goed is blijven gaan met de eekhoorns.
