Ons hondje hield me gezelschap en sliep tot hij iets hoorde in de open haard die met een ijzeren valscherm is afgesloten. Er viel wel vaker wat gruis door de schoorsteen naar beneden, maar nu was Kaneeltje toch wel erg alert. Rustig zette ik het haardscherm opzij en langzaam schoof ik het valscherm in drie delen omhoog.
Daar, op de grond in een hoekje zat een vogel bang te wezen. Ik liet het diertje met rust en zocht iets waarmee ik het beestje kon opjagen zonder het teveel schrik aan te jagen. Ik pakte een handdoek die ik in 4en tot een smalle reep vouwde. Daarmee duwde ik de vogel uit de open haard de kamer in, zonder dat ik hem raakte. Toen hij eenmaal aan het fladderen was in de salon, sloot ik de deur naar het bureau en liet ons hondje naar de keuken gaan.
Ondertussen opende ik de grote ramen in de salon en schoof de gordijnen over de bank heen zodat de vogel bijna alleen maar die kant op kon. De vogel was niet bang. Het was een kauw en vanaf de leuning van de bank keek hij me aan. De wind zorgde voor frisse lucht in de salon en dat vond het dier erg prettig. Ik praatte voortdurend tegen hem en het leek of hij luisterde naar mijn stem. Ik stak mijn hand naar hem uit. Verder en verder, tot ik hem aaide over zijn buikje. Hij bleef gewoon zitten en bleef me gewoon aankijken tot hij het genoeg vond.
Hij vloog op naar het raam en ging buiten op de balkonrand zitten kijken waar hij was. Hij kraaide een keer en kreeg daarop onmiddellijk antwoord. Daarna vloog hij in een cirkel weg en halverwege kwam zijn partner hem tegemoet. Het was een kauwtje, een zwarte. Ik was blij, want ik had een een-op-een ontmoeting gehad met een levend wezentje waarvan wij niet veel weten. Hij had een warm buikje, dat had ik gevoeld. Was hij oud? Jong? Mannetje of vrouwtje? Geen idee. En toch had hij naar mijn stem geluisterd en was hij kalm geweest.
Hij vond de ontmoeting vast ook bijzonder, in ieder geval stoer, want hij was in het geheel niet bang geweest. Zou hij dat bij zijn volkje gaan vertellen?
