DE BEUK ERIN

 

In de top van de beuk zit een zwerm kraaiende eksters, of kraaien met eksterogen. Ik kan het niet goed zien, omdat ik geen arendsogen heb, maar ze vergaderen even schreeuwend als ze dagelijks tegen zonsondergang doen. Toch zullen die schreeuwerds morgen vreemd uit hun dopjes kijken als de meeste grote takken uit hun boom zijn verdwenen na een uurtje of vijf, zes zagen. Hebben ze weer maandenlang stof om over te vergaderen. 

Er rest dan alleen nog maar de top van de boom. De lager gelegen takken waren ongetwijfeld het onderkomen van honderd andere vogels; zoals onze specht, de mooie gaai, de kleurrijke boomklever en de “gewone” boomkruiper. De magere groene specht en de volslanke gaai delen vaak dezelfde takken. De klever en kruiper pakken fluitend de hele stam. De gaai kijkt altijd naar ze en is vast jaloers dat hij niet zo mooi kan zingen als kruiper en klimmer. De specht neemt nog steeds genoegen met de stam, waarna die twee kleinere vogels op de wondjes duiken alsof er meteen na de hakpartij van de specht al wondjes zijn in de schors van mijn boom. De boomklever lijkt veel op het roodborstje, maar die zit bijna altijd op de grond, of op onze stenen trol, die tegen de stam van de beuk staat. Ik zal de twee stamacrobaten gaan missen, zeker in het voorjaar. 

Vanaf morgen is hun habitat weg. Waar ze zich deze winter moeten vestigen weet ik niet. De boomkruiper nestelt wel in kasten, huisjes en spleten of kieren. Misschien komt het met de boomkruiper wel goed. De boomklever moet in de vrijwel kale stam toch beschutting zoeken, maar hij zal wel kwetsbaar zijn. De gaai zal even vreemd opkijken en de specht zal doorgaan met kappen. De schreeuwende eksters zullen ook vreemd om zich heen kijken, maar ze zullen snel wennen. Net zoals het koppeltje tortelduiven dat hier al zo lang woont, zullen de andere vogels zich snel aanpassen. Ze hebben geen keus. Hun boom is aan zijn einde. Onder aan zijn stam heb ik twee zaailingen op laten groeien. Ze zijn nu een jaar of acht. Nog te klein om al vogels te kunnen beschermen, maar het begin is gemaakt. Het roodborstje gaat wel vaak even op een van zijn dunne takjes zitten, of is dat de boomklever?

Blogs geboekt

Eind november 2020 zijn al mijn blogs in boekvorm uitgegeven. Het is een mooi boek geworden met bijna 300 pagina's. Geen boek om in een keer uit te lezen. Wel om op uw nachtkastje te leggen en er af en toe een kort verhaaltje uit te lezen. Negentig of eenennegentig blogs en columns die over mijn passie voor tuinieren gaan, over mijn lepeltjesverzameling, over mijn mislukkingen en mijn winsten. Ze gaan over ons leven in de Dordogne, en over de pelgrims die hier overnachtten. Blogs over mijn man en over onze kinderen en kleinkinderen. Soms over de vakanties en zelfs even over de lock-down.

Bref, niks menselijks is mij vreemd.

Misschien schrijf ik wel weer nieuwe blogs. Het leven is er mooi genoeg voor, de tuin ook, maar misschien wil ik straks over heel andere dingen schrijven. Over mensen van vroeger wellicht.

Fijn dat u mijn blogs las. Bij Amazon.de, of Amazon.fr en it., of es. kunt u het boek bestellen. De titel is "Ongeschreven regels", zoals de laatste blog, die hier stond.

Onderstaand de foto. De onderste foto is natuurlijk van een paar winters geleden, maar ik heb die wel in mijn tuin gemaakt.

Tot ziens,

Jeanine Leytens

STOUTE SCHOENEN

Onverwacht vertrokken we dinsdag naar Parijs. Onverwacht vond ik meteen een parkeerplek in de rue Saint Denis, waar het onmogelijk is, een parkeerplek te vinden. We liepen die straat - vol met terrasjes - uit, staken een plein over en liepen verder achter het Louvre door in de rue Rivoli. Die straat was langer dan verwacht, want weer staken we pleinen over met overvolle terrasjes. Dit is wat Parijs zo leuk maakt. De volgende straat was rue Saint Honoré en daar bij nummer 200, aangekomen moesten we nog een stuk verder rechtdoor lopen naar nummer 400 geloof ik. 

Alles bij elkaar hebben we ongeveer twee uur gelopen. Dikke voeten en een kapotte kleine teen door een blaar. Het was meer dan dertig graden en dan zo’n wandeling op slippers. 

Aldus strompelend gingen wij de meest dure schoenwinkel binnen die ik ooit had gezien en zeker niet vanbinnen. Ons hondje mocht gewoon mee en vlijde zich neer op het dikke rode tapijt, voor zo’n lange passpiegel gevat in een klatergouden frame. Een meisje was mijn gastvrouw en ik vroeg onmiddellijk naar drie soorten schoenen in twee verschillende maten, waarvoor ik lang genoeg op internet had rondgekeken. 

De eerste keus schoenen waren prachtig, maar de hak misschien te hoog? Ondanks mijn iets opgezette voeten misschien toch te ruim? Het meisje was heel vriendelijk en terwijl ik de andere twee paar schoenen paste, zocht zij van de eerste keus een maat kleiner. De eerste keus schoenen trok ik opnieuw aan en moest op de duizelingwekkende hoogte even steun zoeken. Bang dat de hak zou breken? Of last van mijn eigen gewiebel? Ik trok ze uit en van de twee andere trok ik er aan iedere voet eentje aan. Een lagere hak, een saaiere kleur, alleen zwart. Een dertien-in-een-dozijn schoen met een torenhoge prijs. Daar ging ik dus niet voor. 

Ik ging voor kleur, ik ging voor hoog, ik ging voor “once-in-a-lifetime” schoenen. Nog nooit zag ik zulke mooie schoenen. Nog nooit droeg ik de volle tien centimeter. Ik zou er waarschijnlijk ook nooit op lopen, want in de bijsluiter staat dat men met deze schoenen aan alleen op tapijt mag lopen, wil men de rood gelakte zool en hak niet beschadigen. 

Thuis op mijn houten vloeren zou ik meteen door de oude planken trappen, vrees ik en dat het leer van de hak lelijk kan opstropen, weet ik uit ervaring, toen ik, vanaf mijn zeventiende, met naaldhakken tussen stoeptegels vastraakte. 

Neen, deze schoenen trek ik aan op mijn slaapkamer voor de spiegel en loop op het dikke tapijt een rondje op mijn slaapkamer. Genietend van de duizelingwekkende hoogte zet ik ze daarna op de omkeerde deksel van de doos op mijn bed om ernaar te kijken. Er staan prachtige plaatjes op, zelfs aan de binnenkant van de schoen staan de kleurrijke plaatjes, met afbeeldingen van naakte beelden, of van beeldige naakten. Zoiets, en dat op mijn leeftijd. 

Jos trok zijn creditcard en zei: “ik betaal daar wel, want dat hoort zo”. Sindsdien zegt hij dat ik zijn vriendinnetje ben, want zulke schoenen koop je niet voor je eigen vrouw!

 

Opgelepeld, de foto's

https://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken?widgetId=9fb5fdc4-51f2-4445-8bbd-6489195dce3c

https://www.albelli.nl/onlinefotoboek-bekijken?widgetId=9fb5fdc4-51f2-4445-8bbd-6489195dce3c