Onverwacht vertrokken we dinsdag naar Parijs. Onverwacht vond ik meteen een parkeerplek in de rue Saint Denis, waar het onmogelijk is, een parkeerplek te vinden. We liepen die straat - vol met terrasjes - uit, staken een plein over en liepen verder achter het Louvre door in de rue Rivoli. Die straat was langer dan verwacht, want weer staken we pleinen over met overvolle terrasjes. Dit is wat Parijs zo leuk maakt. De volgende straat was rue Saint Honoré en daar bij nummer 200, aangekomen moesten we nog een stuk verder rechtdoor lopen naar nummer 400 geloof ik.
Alles bij elkaar hebben we ongeveer twee uur gelopen. Dikke voeten en een kapotte kleine teen door een blaar. Het was meer dan dertig graden en dan zo’n wandeling op slippers.
Aldus strompelend gingen wij de meest dure schoenwinkel binnen die ik ooit had gezien en zeker niet vanbinnen. Ons hondje mocht gewoon mee en vlijde zich neer op het dikke rode tapijt, voor zo’n lange passpiegel gevat in een klatergouden frame. Een meisje was mijn gastvrouw en ik vroeg onmiddellijk naar drie soorten schoenen in twee verschillende maten, waarvoor ik lang genoeg op internet had rondgekeken.
De eerste keus schoenen waren prachtig, maar de hak misschien te hoog? Ondanks mijn iets opgezette voeten misschien toch te ruim? Het meisje was heel vriendelijk en terwijl ik de andere twee paar schoenen paste, zocht zij van de eerste keus een maat kleiner. De eerste keus schoenen trok ik opnieuw aan en moest op de duizelingwekkende hoogte even steun zoeken. Bang dat de hak zou breken? Of last van mijn eigen gewiebel? Ik trok ze uit en van de twee andere trok ik er aan iedere voet eentje aan. Een lagere hak, een saaiere kleur, alleen zwart. Een dertien-in-een-dozijn schoen met een torenhoge prijs. Daar ging ik dus niet voor.
Ik ging voor kleur, ik ging voor hoog, ik ging voor “once-in-a-lifetime” schoenen. Nog nooit zag ik zulke mooie schoenen. Nog nooit droeg ik de volle tien centimeter. Ik zou er waarschijnlijk ook nooit op lopen, want in de bijsluiter staat dat men met deze schoenen aan alleen op tapijt mag lopen, wil men de rood gelakte zool en hak niet beschadigen.
Thuis op mijn houten vloeren zou ik meteen door de oude planken trappen, vrees ik en dat het leer van de hak lelijk kan opstropen, weet ik uit ervaring, toen ik, vanaf mijn zeventiende, met naaldhakken tussen stoeptegels vastraakte.
Neen, deze schoenen trek ik aan op mijn slaapkamer voor de spiegel en loop op het dikke tapijt een rondje op mijn slaapkamer. Genietend van de duizelingwekkende hoogte zet ik ze daarna op de omkeerde deksel van de doos op mijn bed om ernaar te kijken. Er staan prachtige plaatjes op, zelfs aan de binnenkant van de schoen staan de kleurrijke plaatjes, met afbeeldingen van naakte beelden, of van beeldige naakten. Zoiets, en dat op mijn leeftijd.
Jos trok zijn creditcard en zei: “ik betaal daar wel, want dat hoort zo”. Sindsdien zegt hij dat ik zijn vriendinnetje ben, want zulke schoenen koop je niet voor je eigen vrouw!
